مسعود بختیاری - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد مسعود بختیاری از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد برای فرمانده ارتش و مورخ جنگ، را ببینید. بهمن علاءالدین مسعود بختیاریزادروز ۲۰ مهر ۱۳۱۹ درگذشت ۱۲ آبان ۱۳۸۵ محل زندگی ، ، ، ، پیشه ، ، سال‌های فعالیت ۱۳۸۵-۱۳۱۹لقب مسعود بختیاریوالدین میرزا محمد کریمحاجیه لیمو خانم بهمن علاءالدین ناموَر به مسعود بختیاری (۲۰ مهر ۱۳۱۹ - ۱۲ آبان ۱۳۸۵ ) ، و مشهور بود. محتویات زندگی[ ] بهمن علاءالدین بیستم مهرماه سال ۱۳۱۹ خورشیدی در و در خانواده‌ای پرجمعیت و سُنتی زاده شد. وی از تیره زیلایی و از زیرشاخه‌های بختیاری بود. در ۱۳۲۴ به علت تغییر محل خدمت پدر خود که در آن زمان در مسجدسلیمان مشغول خدمت بود، به همراه خانواده به نقل مکان نمود و در ۱۳۲۸ که اولین مدرسه ابتدایی به نام «دبستان فردوسی» در این شهر راه‌اندازی شد؛ شروع به تحصیل نمود و سپس سال‌های اول و دوم دبیر ستان را در «عمبَل» و در «دبیرستان هنر» به پایان رساند و در سال ۱۳۳۶ و به دنبال بازنشسته شدن پدر از خدمت شرکت نفت؛ مجدداً به مسجدسلیمان بازگشت و تا سال ۱۳۴۰ در «دبیرستان امیرکبیر» این شهر دوره تحصیلات دبیرستانی خود را به پایان رساند. تا پیش از با همراهی ، نوازنده ، آثاری را به دو و با حال‌وهوای موسیقی شهری ارائه داد. علاءالدین پس از تکمیل تحصیلات متوسطه آن زمان به خدمت درآمد و تا سنّ بازنشستگی در انجام وظیفه کرد.[ ] از سال ۱۳۵۰ در کنار شغل معلّمی، همکاری خود را با و منصور قنادپور آغاز کرد. پس از انقلاب، مدتی در سکوت به‌سر برد تا این که با آشنا شد. جنگوک، نبود ولی زادگاهش واقع در جنوب از نظر خیلی به بختیاری‌ها نزدیک بود. همکاری با عطا جنگوک[ ] بدین ترتیب « » به عنوان نخستین نوار رسمی وی در سال ۱۳۶۵ وارد بازار موسیقی شد و توفیق باور نکردنی یافت. به عقیده بعضی از کارشناسان موسیقی، آلبوم مال کنون، از موفق‌ترین آثار در ایران است. دومین و آخرین همکاری بهمن علاءالدین با عطا جنگوک، شش سال بعد منجر به « » شد. «هی‌جار» نیز محبوبیت و مقبولیت فراوانی یافت ولی به پای «مال‌کنون» نرسید. مسعود بختیاری پس از این دو اثر شاخص خود، سه اثر دیگر به نام‌های « »، « » و را به علاقه‌مندان موسیقی بختیاری ارائه داد. طبیعت‌گرایی[ ] در آثار بهمن علاءالدین موج می‌زند. او پیش از آن که با مظاهر زندگی نوین ماشینی روبرو شود، شب و روزش در واژگانی چون مَه (ماه)، اَفتَو (آفتاب)، آستارَه (ستاره)، کَوْگ (کبک)، اَوْر (ابر)، بارون، تَش (آتش)، کُهْ (کوه) و .. خلاصه می‌شد. به همین دلیل در غالب آوازهایش –که معمولاً اشعارش را خود می‌سرود و طرح آوازی اش را به انجام می‌رساند– چنین واژگانی بسیارند. نوآوری و بازآوری‌ها[ ] رویکرد آگاهانه وی به احیای آوازهای بومی با اشعاری جدید بود. چه این که برخی از آوازهای کهن، یا اشعار مناسب روز نداشتند یا این که اصولاً برای مناسبت خاصی به وجود آمده بودند. مانند بهره‌گیری از آواز «برزگری» یا «صیادی» که اولی آواز کشاورزان و دومی آواز شکارچیان بوده است. او حتی...