تشکیل و تکامل منظومه شمسی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد تشکیل و تکامل منظومه شمسی از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد نمایش مفهوم یک هنرمند از یک ، جایی که با برخورد و متبلور شدن ذرات و ، و و دیگر اجرام شکل گرفتند تشکیل از ۴٫۶ (۴۶٬۰۰۰ میلیون) سال قبل و با بخش کوچکی از آغاز شد. بیشتر حجم سقوط‌کرده در مرکز جمع شد و را شکل داد، بقیهٔ آن در پخش شد، و ، ، و سایر را به‌وجودآورد. این مدل پذیرفته‌شده که به مشهور است، برای نخستین‌بار در قرن ۱۸ام و توسط ، و ارائه شد. توسعه‌های بعدی این مدل، سبب درهم‌آمیختن مجموعه‌ای از رشته‌های علمی شامل ، ، و شده‌است. بعد از شروع در دههٔ ۱۹۵۰ و کشف در دههٔ ۱۹۹۰، این مدل به چالش کشیده شده و بهبود یافته‌است. منظومهٔ شمسی از زمان پیدایش اولیهٔ خود، تکامل چشم‌گیری پیدا کرده‌است. برخی از قمرها از دیسک‌های گردان تشکیل‌شده از گاز و اطراف سیارهٔ خود ایجاد می‌شوند، درحالی که به نظر می‌رسد سایر قمرها به طور مستقل شکل گرفته و سپس توسط سیاره ی خود گرفتار شده‌اند. سایر آن‌ها، همانند ، در نتیجهٔ ایجاد شده‌اند. برخورد بین اجرام آسمانی تا به امروز ادامه داشته‌است و یکی از منابع اصلی تکامل زمین و منظومهٔ شمسی به شمار می‌رود. اغلب موقعیت سیاره‌ها در اثر عکس‌العمل‌های گرانشی تغییر کرده‌است. به نظر می‌رسد، این مسئول تکامل‌های جدید منظومهٔ شمسی است. خورشید در حدود ۵ بیلیون سال دیگر رو به سردی خواهد رفت و قطر آن تا چندین برابر اندازه ی کنونی افزایش می‌یابد (تبدیل به می‌شود)، و بعد از آن، لایهٔ خارجی‌اش به عنوان فرو می‌ریزد و در نهایت به صورت یک باقی‌می‌ماند. در آینده‌ای بسیار دور، ستارگانی که از مجاورت منظومهٔ شمسی عبور می‌کنند، از تأثیر گرانشی خورشید بر سیاره‌هایش می‌کاهند. برخی از این سیاره‌ها نابود می‌شوند و برخی دیگر در رها می‌گردند. نهایتاً، با گذر ، احتمالاً هیچ‌یک از جرم‌های آسمانی پیرامون خورشید، به دورش نخواهند چرخید. محتویات تاریخچه[ ] ، یکی از نظریه‌پردازان فرضیه سحابی ایده‌هایی که دربارهٔ اصل و سرنوشت تاریخ سخن می‌گویند، از اولین نوشته‌های بشر هستند؛ با این وجود، برای مدتی طولانی هیچ تلاشی برای ارتباط این تئوری‌ها با وجود صورت نگرفت، زیرا آن‌ها اطلاع نداشتند که چنین منظومه‌ای، با ویژگی‌هایی که ما می‌دانیم، وجود دارد. اولین قدم به سمت تئوری تشکیل و تکامل منظومهٔ شمسی، بود، که خورشید را در مرکز سیستم قرار می‌داد و زمین به دور آن می‌چرخید. این مفهوم برای چندین هزاره رد شد ( آن را در حدود ۲۵۰ قبل از میلاد بیان کرد)، ولی نهایتاً در پایان قرن هفدهم میلادی مورد پذیرش واقع شد. اولین سند استفاده از واژه «منظومه شمسی» به سال ۱۷۰۴ میلادی بازمی‌گردد. نظریهٔ استاندارد فعلی دربارهٔ تشکیل منظومهٔ شمسی، یعنی «فرضیهٔ سحابی» از همان قرن هجدهم میلادی، که توسط ، و ارائه شد، مورد توجه قرار گرفت. اصلی‌ترین انتقاد از این نظریه ناتوانی ظاهری آن در توضیح نداشتن نسبی خورشید، در مقایسه با سیارات بود. با این وجود، از دههٔ ۱۹۸۰، و زمانی که مطالعات ستارگان جوان وجود دیسک‌های سرد گردوغبار و گاز را مطابق پیش‌بینی فرضیهٔ...